Z obrączką czy bez?

Tak, tak… mój blog ma już roczek.

A ja w wirze zajęć to przeoczyłam.

No ale na urodzinowy wpis nigdy za późno – przyjrzyjmy się zatem statystykom.

Ogółem odsłon: 91 120

Komentarzy: 210 (i dużo więcej prywatnych maili, co zrozumiałe ze względu na tematykę bloga)

Najbardziej cieszy mnie jednak, że jest Was coraz więcej – zobaczcie sami:

5 najpopularniejszych wpisów:

Wysokość alimentów – jak obliczyć i jakie dowody złożyć?		17 927
Jak ustalić wysokość alimentów?		15 216
Home page / Archives		13 396
Jak napisać pozew o alimenty KROK PO KROKU – krok 6. czyli uzasadnienie		7 251
Kalkulator alimentów		2 701
Zmiana przepisów odnośnie władzy rodzicielskiej, kontaktów oraz procedury – uchwalona nowelizacja Kodeksu Rodzinnego		2 460

Najpopularniejsza fraza w wyszukiwarce (z tych, które WordPress raczył mi ujawnić, bo większość figuruje jako „nieznana”):

Najciekawsze nowe frazy (nowe, bo już kiedyś robiłam takie zestawienie z okazji przekroczenia progu 10.000 odsłon):

„wniosek o dźwignięcie alimentów” (cóż, czasem niełatwo dźwignąć alimenty, ale żeby o to wnosić?)

„akt notarialny zamiast slubu” (trochę to bardziej skomplikowane i bardziej kosztowne, ale można i tak – a czasem nie da się inaczej pisałam o tym we wpisie „Po co gejom ślub, skoro mogą…?)

„koszty utrzymania dziecka z obrączką” (???)

„dowody potwierdzenia kart sedzia” (karta „sędzia”? nie znam się, ale jakimś tarotem mi to zalatuje)

i na koniec:

„weź dwie”

No to sto lat! Pozdrawiam Was serdecznie, drodzy Czytelnicy!

Zadawanie dzieciom pytań z założeniem, że odpowiedzą to co chcemy, by prowadzić rozmowę w określonym kierunku bywa ryzykowne (mój ulubiony przykład – kazanie dla dzieci: Ksiądz: „Co robi chleb?” Dzieci: „Nic”… miało być że „karmi ;)).

Ale dałam radę. A raczej dzieci dały radę 🙂

Najpierw pomogła mi córka – przygotowałyśmy razem pacynki – figurki adwokata, sędziego, prokuratora i radcy prawnego, a także stron (dwie dziewczynki) oraz przedmiotu sporu (misia, o którego, według relacji córki, dzieci w zerówce się kłócą, gdy mają odpoczywać). Syn przygotował mi figurki świadków.

Przyznam, że stresowałam się bardziej, niż, gdy mam mówić do dorosłych (zwłaszcza, po tym, jak inna blogująca adwokatka Agnieszka Swaczyna postraszyła, że w cyklu „Rodzic opowiada o swojej pracy” nie mamy szans, zwłaszcza, jak przyjdzie np. tata-cukiernik częstujący swoimi wyrobami).

Ale wyszło bardzo sympatycznie, dzieci chętnie rozmawiały, moje wymyślone wcześniej pytania zadziałały tak, jak chciałam (uff…) i myślę, że całkiem sensownie udało się porozmawiać o tym, co robi adwokat. Nieocenioną pomocą okazałą się oczywiście kolorowanka od Jadźka rysuje – do pobrania po lewej stronie. No dobrze, co tu ukrywać, pacynki zrobiłam wycinając postać w todze ze środka kolorowanki…

Największą furorę zrobiła oczywiście toga, dzieci przymierzały, pani Asia robiła zdjęcia. No i pieczątki.

Ale skąd tytuł – dlaczego mamy się uczyć od dzieci? Otóż – dzieci, rozmowne i swobodne, chętnie zgłosiły się do odgrywania ról podczas zaaranżowanej rozprawy o misia, ale gdy przyszło co do czego… nagle poczuły się zestresowane. Okazało się, że sala sądowa stresuje, nawet gdy stołem sędziowskim jest różowa skrzynia. Szybko zapadł wyrok i zapytałam dzieci, czy się denerwowały – oczywiście odpowiedziały, że tak.

No więc zaczęłam, że można inaczej, czyli zaczęłam opowiadać o mediacji. W mediacji okazało się, że jedna z dziewczynek chciała misia, żeby wozić go wózkiem po sali, a druga dziewczynka chciała śpiewać mu kołysanki.

W tym momencie zgłosił się chłopiec: ” I mogą bawić się razem!”

No właśnie – dzieci fantastycznie zrozumiały, że dzięki mediacji, inaczej niż w sądzie, żadna z dziewczynek nie przegrała, nadal są dobrymi koleżankami. Mam ogromną nadzieję, że to przesłanie, do którego dzieciaki same doszły, zostanie im na dłużej.

A poniżej pomysłodawczyni tego całego zamieszania – kto wie, może rośnie trzecie pokolenie adwokatów?